همه چیز در مورد بارسلونا

تاریخچه FC Barcelona

در تاریخ 29 نوامبر 1899، هانس گمپر به همراه یازده نفر از مشتاقان فوتبال، ورزشی كه در این قسمت از دنیا هنوز تا حد زیادی ناشناخته بود، باشگاه فوتبال اف سی بارسلونا را تاسیس كرد.
او هرگز نمی توانست عظمتی را كه ابتكارش به آن تبدیل خواهد شد، تصور كند. اف سی بارسلونا در طی تاریخچه بیش از صدسالش، به طور ویژه ای در هر محیطی رشد كرده و به چیزی به مراتب فراتر از یك باشگاه تبدیل شده است تا شعار «فراتر از یك باشگاه» بارسا را به واقعیت تبدیل كند.

بارسا برای میلیون ها نفر در سراسر دنیا، به سمبلی برای هویتشان، نه تنها در زمینه ورزش، بلكه در محدوده جامعه، سیاست و رسوم، تبدیل شده است. در طول سخت ترین دوره های زمانی، بارسا معیاری به عنوان مظهر كاتالونیا و اشتیاق مردم كاتالان برای آزادی بود. سمبلی كه تا امروز به سمت رابطه نزدیك تر با ویژگی باشگاه و اعضای آن پیش رفته است. بارسا درون بافت اسپانیا به عنوان یك باشگاه آزاد و دموكراتیك دیده می شود و در سراسر دنیا با اهداف دوستانه به ویژه در مورد كودكان، به وسیله ی توافق برای حمایت از یونیسف، شناخته شده است.



در طی یك قرن كامل، اف سی بارسلونا از میان لحظات افتخار و رنج عبور كرده است. دوره هایی از درخشش و دوره هایی دیگر توام با موفقیت كمتر، پیروزی های حماسه آفرین و مغلوب شدن های همراه با فروتنی؛ اما تمام این لحظه های مختلف كمك كرده اند تا هویت باشگاهی را مشخص كنند كه در راستای طبیعت منحصر به فردش، در جهان بی همتا به شمار می آید.

به دلیل وجود پیشینه بیشتر از صد سال، طبیعتا دوره های زیاد و گوناگونی در هر دو زمینه ورزشی و اجتماعی، وجود داشته است. در سال های آغازین تاسیس باشگاه (1899-1922)، تا ساخت ورزشگاه لس كرتس، بارسا باشگاهی به شمار می رفت كه باید خود را از تمام تیم های دیگر در بارسلونا متمایز كند و به همراه شهر به عنوان یك واحد كلی دست یابد. بارسا به زودی باشگاه اصلی در كاتالونیا شناخته شد و با حس هویت ملی كاتالان كه در حال رشد بود، متحد شد.



از لس كرتس تا نیوكمپ (1957-1922)، باشگاه وارد دوره ی متفاوتش شد. کانون هوادارانش برای اولین بار 10.000 عضو پذیرفت و این در حالی بود كه فوتبال به یك پدیده تبدیل شد و شكل حرفه ای به خود گرفت؛ و این در سال هایی بود كه اسطوره هایی چون آلكانتارا و سامیتیر پدید آمدند. اما به علت مشكلات اصلی و جنگ غیر نظامی و درون كشوری اسپانیا و دوران پس از جنگ، باشگاه مجبور بود تا از عهده شرایط ناخوشایند بر آید. از جمله این ناملایمتی ها، ترور رئیس باشگاه، خوزه سونیول در سال 1936 بود. كسی كه بیش از همه شعار «ورزش و شهروندی» را رواج داده بود. اما باشگاه به بقایش ادامه داد و دوره ای از بهسازی های ورزشی و اجتماعی به شكل نیوكمپ شكل گرفت كه این پیامد با آمدن لادیسلاو كوبالا كه به شدت تاثیر گذار بود، مصادف شد.



از تاسیس نیوكمپ تا جشن هفتاد و پنجمین سالگرد (1957-1974)، بارسا از نتایج متوسطی كه به دست آورد، رنج برد اما با موجودیتی كه یكپارچه شده بود و با رشد دائم اعضا و یك بهبود آهسته اما پیوسته، علیرغم بداقبالی ها، همراه بود. یك هیجان خاص كه برای اولین بار در عبارت «بارسا، بیش تر از یك باشگاه» ظاهر شد، توسط مدیر باشگاه نارسیس دِ كارراس اعلام شد. انجمنی كه تحت مدیریت آگوستی مونتال اداره می شد، بازیكنی را به بارسا آورد كه تاریخ باشگاه را عوض كرد، یوهان كرایف.



از جشن هفتاد و پنجمین سالگرد تا جام اروپایی (1974-1992)، باشگاه شاهد تبدیل گفتگوی باشگاه ها به دموكراسی بود. شروع مدیریت بلند مدت خوزه لوئیس نونیز، توسعه نیوكمپ در شرایط جام جهانی 1982 و پیروزی جام برندگان جام در سال 1979، یك موفقیت بزرگ نه تنها در عرصه ورزش، بلكه در در اجتماع، به همراه افزایش چشمگیر و مثال زدنی پشتیبانان بارسا، اتحاد پرچم كاتالان و بارسلونا را به اروپا نمایاند. كرایف بازگشت، این بار به عنوان مربی و چیزی را كه بعد ها با نام «تیم رویایی» (Dream Team) شناخته شد، به وجود آورد كه افتخار نهایی و شكوهمندش فتح جام اروپایی در ومبلی (1996) بود كه به لطف گل معروف كومان به دست آمد.



ار ومبلی تا پاریس (1992-2006)، زمانی بود كه جدیدترین پیشرفت اخیر باشگاه میان دو عدد از بزرگترین دستاوردهایش رخ داد. قهرمانی در اروپا! دوره طولانی ریاست خوزه لوئیس نونیز به پایان رسیده بود و باشگاه بهترین پتانسیلش را در طی جشن یك صد سالگی خود نشان داد. در ادامه ی مدیریت خوان گاسپارت (2000-2003)، انتخابات ژوئن 2003 خوان لاپورتا را به دفتر ریاست آورد و موجب گسترش اجتماعی جدیدی شد كه با به دست آوردن 150.000 عضو و موفقیت های بیشتر در زمین بازی از جمله دو عنوان لالیگا و بردن لیگ قهرمانان در پاریس همراه بود.



ابهت باشگاه فوتبال بارسلونا، به همراه فاكتورهای بسیار زیاد دیگر، به وسیله ی لیست افتخارات تحسین برانگیزش تعریف شده است. تعداد كمی از باشگاه های سرتاسر دنیا، موفقیت هایی تا این حد گوناگون را به دست آورده اند. جام میان قاره ای، تنها جایزه پیروزی است كه تاكنون به موزه ی باشگاه راه نیافته است؛ بنابراین دو جام اروپایی كه در ومبلی (1992) و پاریس (2006) فتح شده اند، بزرگترین سربلندی و لذت باشگاه باقی مانده اند. این ها بهترین لحظات بارسا در صحنه قاره ای هستند. اما باشگاه، این افتخار را نیز به همراه خود دارد كه تنها تیمی است كه در تمام دوره های رقابت ها میان باشگاه های اروپایی، از زمانی كه برای اولین بار در سال 1955 به وجود آمده، حضور داشته است. موفقیت های زیاد بارسلونا در اروپا شامل شناخته شدن به عنوان «پادشاه جام برندگان جام»، به علت ركورد فتح این عنوان در 4 دوره، نیز می شود.



به علاوه، اف سی بارسلونا، 3 بار جام جوانمردی Fairs Cup ( تورنومنتی كه اکنون به عنوان جام یوفا شناخته می شود) را نیز در سال های 1958، 1960 و 1966 كسب كرده است. در سال 1971، بارسا جایزه ویژه برد مسابقه ای را كسب كرد كه میان خودشان، به عنوان اولین پیروز این رقابت ها و لیدز یونایتد، به عنوان آخرین پیروز این رقابت ها، برگزار شد. اما بارسا نه تنها اروپا را بلكه رقابت های اسپانیایی به ویژه جام ملی (حذفی)، Copa del Rey، را كه 24 بار و بیشتر از سایر باشگاه ها فتح كرده اند، تحت نفوذ دارد.

لیگ اسپانیا به طور مرسوم یكی از رقابت هایی است كه بردنش برای بارسا جزء سخت ترین ها به شمار می رود. اما به لطف ویژه برخی از فصل های دهه 1990، دهه ای كه در آن 6 قهرمانی به دست آمد و دو قهرمانی دیگر در طی دو سال، باشگاه فوتبال بارسلونا تا كنون 18 بار عنوان قهرمانی لالیگا را به دست آورده است.

سرچشمه ها (1899 - 1922)

سرچشمه ها (1899 - 1922)



هانس گمپر تاجر، متولد وینترهور در تاریخ 22 نوامبر 1877، کسی بود که با ارائه کردن یادداشتی در یک مجله عمومی ورزشی که آگهی درخواست بازیکن بود، تصمیم گرفت باشگاه فوتبالی در بارسلونا تاسیس کند.



گمپر، که در بارسلونا با نام خوان شناخته می شود، در تاریخ 1898 برای دلایل تجاری و تنها چند ماه پس از انتشار اعلامیه اش به پایتخت کاتالان آمده بود؛ در 29 نوامبر 1899 او ریاست اولین ملاقات باشگاه را در گیمنس سول به عهده گرفت. همراه گمپر، گوالتری وایلد، لوئیس دیوسو، بارتومئو تراداس، اوتو مایر، انریک دوکال، پره کابوت، کارلس پویول (Pujol)، خوزه لیوبت، جان پارسونز و ویلیام پارسونز در این گردهمایی تاریخی حضور داشتند. این ملاقات باشگاه را به طور رسمی ایجاد کرد و مرد انگلیسی، گوالتری وایلد، با ترکیب مسئولیت های اجرایی همراه مهارت های بازی اش، مدیر اول باشگاه شد. در حالی که وایلد، همانند سایر تاسیس کننده ها، در وهله ی اول یک بازیکن بود.



اولین تجهیزات

از ابتدا، بازیکنان لباس معروف آبی و اناری را به تن می کردند، نیمی از پیراهن یک رنگ بود و نیمه ی دیگر به همراه آستین ها به رنگ مخالف به همراه شرت سفید بودند.



اولین نشان باشگاه

باشگاه در ابتدای تاریخش، به نشانه ی تعهد به شهر، از علامت شهرها استفاده می کرد. در سال 1910 هیئت مدیره تصمیم گرفت که باشگاه به نشان خاص خودش احتیاج دارد و مسابقه ای برای پیدا کردن بهترین طراحی ترتیب داد که در آن یک عضو ناشناس که مدل کنونی را ارائه داد، برنده شد.



اولین بازی

در اولین بازی شان در طول تاریخ، بارسا مقابل یک تیم متشکل از مهاجران در بونانوا (که اکنون به نام تورو پارک معروف است) بازی کرد. تیم انگلیسی، که البته شامل تعدادی از بازیکنان بارسا نیز می شد، بازی را 1-0 برد.

اولین زمین ها

جست جو های اولیه ی بارسا برای یک زمین خانگی دائمی با بازی در هتل کازانواس (1900)، لا کارترا دهورتا (1901)، ال کارر مونتانر (1905) و کارر ایندوستریا همراه بود که با ظرفیت 6000 نفر و داشتن 2 ردیف صندلی که در زمان خودش منحرف به فرد بود، اولین زمین رسمی باشگاه به شمار می آمد. زمین رسما در تاریخ 14 ام مارس 1909 باز شد. در آن زمان، با بردن کوپا ماکایا در 02-1901 و قهرمانی کاتالان در سال 05- 1904 و 09- 1908، باشگاه به تازگی برد عناوین را آغاز کرده بود. با تاثیر گرفتن از محیط اطراف جدیدشان، باشگاه به بردن قهرمانی کاتالان در سال های 10-1909، 11-1910، 13-1912، 16-1915، 19-1918، 20-1919، 21-1920 و 22-1921 و بردن لیگ اسپانیا در سال های 10-1909، 12-1911، 13-1912، 20-1919 و 22-1921 ادامه داد، در حالی که از اولین دوره بزرگ گسترش ورزشی و اجتماعی اش لذت می برد.



موسس، خوان گمپر

در 22 ام نوامبر 1877 در وینترهور، سوئیس متولد شد. هانس گمپر جوان به این ورزش ها علاقه مند بود. او همواره یک طرفدار ورزشی بود، به دوچرخه سواری و فوتبال بیشتر از همه ورزش ها علاقه داشت و پیش از این تیم اف سی زوریخ را تاسیس کرده بود. او در سن 20 سالگی به بارسلونا آمد و با دیگرانی که به ورزش علاقه داشتند، رفت و آمد داشت. او با علاقه ی اصولی که به استفاده از ورزش داشت، شروع به جمع کردن پول برای بنیاد بارسا کرد. او بازیکن خوبی بود و در سال 1901 او 49 گل از 88 گل تیم را به ثمر رساند. او تا سال 1903 یک بازیکن بود و در سال 1908 برای نجات باشگاه از نابودی، رئیس باشگاه شد. خوان گمپر در زمان خودش تا سال 1925، 5 مرتبه رئیس باشگاه شد. گمپر کاملا تابع کاتالونیا شد و هم صحبت کردن و هم نوشتنش به زبان کاتالان بود. در سال 1925 او توسط پریمو دٍ ریورای دیکتاتور سرکوب شد، زیرا این دیکتاتور رئال مادرید را ترجیح می داد. در سال 1930، گمپر رنج عقب نشینی از کار را بار دیگر تجربه کرد و سرانجام با خودکشی به کارش پایان داد. از لس كورتس تا نیوكمپ (1922 - 1957)



استادیوم لس كورتس, افتتاح شده در سال 1922, پایه گذار رشد باشگاه در طی عصر طلایی ما بود. (1919 - 1929)
این دوره شگفت انگیز تا دهه بحران 30 ادامه داشت, بعد از آن استادیوم توسط دیكتاتور فاشیست، پریمو د ریورا بسته شد و به عنوان كمپ نظامی در طی جنگ داخلی استفاده شد. با این وجود لس كورتس، همچنان فرصت برای پای گذاشتن به دوره عالی دیگری داشت كه آن پنج جام بارسا بود و دلیل رشد زیاد تعداد اعضا شد (از 20,000 نفر در سال 1944 به 30,000 نفر در سال 1950). سامیتیر در دهه 1920 و كوبالا در دهه 1950 من جمله بازیكنان زیادی بودند كه باعث درخشان شدن استادیومی شدند كه به روشنی تاریخ آبی و اناری ها را رقم زد.



آغاز سال های افتخار - ال كمپ دلز كورتس

از دهه بین 1919 و 1929 به عنوان سال های طلایی برای باشگاه یاد می شود, زمانی كه تیم بازیكنانی مانند سامیتیر, آلكانتارا, زامورا, ساگی, پیرا, سانچو را به رخ كشید, كسانی كه مهارتشان جمعیت را به وجد می آورد و باشگاه در طی آن دوره خاص دشوار، شروع به معرفی خود با حس وطن پرستی كاتالان كرد.
20 می سال 1922 شاهد گشایش زمین جدید لس كورتس بود كه اندكی بعد به عنوان «كلسیای جامع فوتبال» شناخته شد. این یك استادیوم عالی با گنجایش 30,000 نفر بود كه بعدها به میزان دو برابر 60,000 نفر بزرگ شد. در جشن بیست و پنجمین سالگرد تاسیس باشگاه در سال 1924, به گواه پوستر معروف كه توسط هنرمند والنسیایی جوزپ سگرلس, طراحی شد، بارسلونا 12,207 عضو داشت و آینده برای باشگاه روشن به نظر می رسید. پنج سال بعد, در فصل 29-1928, بارسا اولین قهرمانی از قهرمانی های زیادش در لیگ اسپانیا را بدست آورد, اوجی مناسب برای دوره ای كه شاهد فتح كردن جام قهرمانی كاتالان در 24-1923, 25-1924, 26-1925, 27-1926, 28-1927 و جام قهرمانی اسپانیا در 25-1924, 26-1925 و 28-1928 بود. این برد آخر، بعد از تكرار دو بازی با رئال سوسیه داد و نمایشی قهرمانانه از دروازه بان بارسا، فرانز پلاتكو بدست آمد كه بعدا در شعری از رافائل آلبرتی از او تجلیل شد.



دوران سخت

در اواسط دهه باشكوه 1920, بارسا از پیشروی نبردهای غیر ورزشی رنج برد كه باعث به یاد ماندن این اتفاقات در این دهه شدند. در 14 ژوئن 1925, در زمان دیكتاتوری پریمو د ریورا, جمعیت در یك بازی به تبعیت از ارفئو كاتالان، سرود ملی اسپانیا را هو كردند و برای تلافی، دولت زمین را برای شش ماه بست كه بعدا به سه ماه كاهش یافت و گامپر را مجبور به ترك كردن ریاست باشگاه كرد. پنج سال بعد, در 30 جولای 1930, موسس باشگاه فوت كرد. با اینكه آن ها بازیكنانی داشتند كه برابر ونتولرا, رایچ یا اسكولا بایستند اما باشگاه حالا وارد دوره ای از تنزل شده بود. دوره ای كه نبرد سیاسی بر ورزش در جامعه سایه افكند. بارسا با بحران از سه جهت روبرو شده بود: اقتصادی, اجتماعی با كاهش تعداد اعضا به صورت مداوم و ورزشی كه گرچه تیم جام قهرمانی كاتالان را در فصل های 30-1929, 31-1930, 32-1931, 35-1934, 36-1935 و 38-1937 برد اما موفقیت در سطح اسپانیا از آن ها گریزان بود.



تاثیرات جنگ داخلی

یك ماه بعد جنگ داخلی آغاز شد, رئیس بارسا، جوزپ سونول، توسط سربازان فرانكو نزدیك به گوادالاجارا به قتل رسید. خوشبختانه, تیم در تور مكزیك و آمریكا حضور داشت كه گرچه حفظ مالی باشگاه را قطعی كرد, به علاوه باعث شد نیمی از تیم خواستار انتقال به مكزیك و فرانسه شوند. در 16 مارس 1938، فاشیست ها بمبی بر مقر باشگاه انداختند که باعث خسارت جدی شد. چند ماه بعد, بارسلونا تحت مالكیت فاشیستی قرار گرفت و به عنوان نماد وطن پرستی كاتالان، باشگاه حالا به تنها 3486 نفر كاهش یافت و با تعدادی مشكل جدی روبرو می شد. در مارس 1940، همدست نزدیك رژیم فرانكو, انریك پینیرو ماركز د لامسا د استا به عنوان ریاست باشگاه دست یافت. در همین زمان, نام باشگاه از تلفظ انگلیسی اصلی اش Futbol Club Barcelona به گرایش اسپانیایی بیشتر Club de Fútbol Barcelona تغییر یافت (تغییری كه در نهایت در سال 1973 از بین رفت) و چهار خط قرمز در پرچم كاتالان بر روكش بازوها، به دو كاهش یافت, پرچم اصلی تا سال 1949 به جای خود بازنگشت.



از سقوط نزدیك تا كوپا لاتینا (1949)

در طی دهه 40, باشگاه به تدریج از بحرانی كه نزدیك بود باعث سقوط آنها در سال 1942 شود، رهایی یافت, با این وجود آنها جام حذفی اسپانیا را در همان فصل بدست آوردند. در طی فصل بعد، بازی رسوا کننده برابر مادرید باعث شد که بازیكنان توسط داور و پلیس و پینیرو, طرفدار فاشیست تهدید شوند اما حقیقتا از رفتاری كه با تیمش می شد، بیزار بود و از ریاست باشگاه استعفا داد. با فتح لیگ اسپانیا در فصل های 45-1944, 48-1947 و 49-1948 در كنار كوپا لاتینا در سال 1949, باشگاه در نهایت به نظر می رسید كه به خود آمده و مشكلات چند ساله گذشته را پشت سر گذاشته است. بارسا پنجاهمین سالگرد تاسیسش را در سال 1949 با بالارفتن تعداد اعضا به 24,893 و به رخ كشیدن مجموعی از 21 جام قهرمانی كاتالان, 9 جام حذفی و 4 قهرمانی در لیگ اسپانیا جشن گرفت.



كوبالا و پنج جام

با ورود لادیسلاو كوبالا در ژوئن 1950, خیلی زود برهمگان روشن شد كه بارسا بیش از اندازه برای زمین لس كورتس بزرگ می شود. بین 1951 و 1953, بارسا همه قهرمانی های ممكن را بدست آورد - لیگ اسپانیا در فصل های 52-1951 و 53-1952, جام حذفی اسپانیا در سال های 1951, 52 و 53. در طی فصل 52-1951، تیم پنج جام را با خط حمله مشهورشان متشكل از باسورا, سزار, كوبالا و مورنوو مانچون برد: لیگ اسپانیا, جام حذفی, جام لاتین و جام های اوا دوارته و مارتین روسی.

از تاسیس نیوکمپ تا جشن هفتاد و پنجمین سالگرد (1957 - 1974)



باشگاه با ساختمان ورزشگاه نیوکمپ بالغ شد. این یک پروژه بی سابقه در سطح معماری بود و در عین حال یک بلند پروازی فوق العاده در مقیاس مالی. اما با قدرتمندتر شدن تیم، دلایل زیادی نیاز به ساخت یک خانه جدید برای تیم را تایید می کرد. اگرچه، سال های آغازین ورزشگاه با هر موفقیت ورزشی کوچک، گواه دوره ی بیشترین تعادل باشگاه بود؛ اما گروه هوادارن علیرغم این موضوع در هر قسمت کوچکی به دلیل افزایش جنبه اجتماعی مهم تر که به باشگاه متصل بود، افزایش می یافت.



این زمانی به طور خاص مشخص شد که نارسیس دِ کارراس در سال 1968 رئیس جمهور شد و یک عبارت را ابداع کرد که در آینده جزئی از شعار باشگاه شد. «فراتر از یک باشگاه» (Més Que Un Club). اف سی بارسلونا با بعضی از پرشور ترین نیات طرفدار کاتالان و ضد فرانکو در کاتالونیا متحد شده بود، و این موضوع با اتکا به یک رابطه ی نزدیک تر با دنیای فرهنگی به تبدیل باشگاه به عنوان یک قدرت در جامعه ی محلی کمک کرد. پس از به خدمت گرفتن فوق ستاره ی هلندی، یوهان کرایف، بارسا با برد عنوان لیگ در فصل 1974-1973 که با سالگرد هفتاد و پنجمین سال تاسیس باشگاه هم زمان شده بود، به کارش ادامه داد و این اتفاق با وجود محدودیت هایی که هنوز از طرف رژیم فرانکو اعمال می شد، هواداران بارسا را از همیشه نزدیک تر کرد.



نیوکمپ تبدیل به صحنه ی نمایش می شود!

در اواخر دهه ی 1940 این موضوع به طور مشخص آشکار شد که لس کرتس با وجود توسعه یافتن، واقعا به اندازه ی کافی برای بارسا بزرگ نبود و باشگاه شروع به تحقیق در مورد امکان خرید یک جایگاه جدید کرد. فرانسسک میرو-سنس، که از سال 1953 رئیس جمهور شد، یکی از نیروهای پیش برنده این پروژه بود و نیوکمپ سرانجام در 24 سپتامبر، 1957 افتتاح شد. ورزشگاه جدید می توانست 90،000 تماشاچی به همراه 49،000 نفر از اعضای باشگاه را در خود جای دهد و یک صحنه ی نمایش جدید برای تیمی بود که پس از بردن جام فینال 1957 در مونتجوئیک، چیزهای بزرگی را وعده می داد.



قهرمانی لیگ در فصل 59-1958 و بردن جام های فیرز در 58-1957 و 60-1959 به علت حضور مربی افسانه ای هلنیو هررا، به دست آمد. او بازیکنان با استعدادی را در اختیارش داشت که شامل ککسیس، زیبر، اواریستو، کوبالا، الوجیو، مارتینز، سوارز، ویاورده، اولیوا، خسانا، سگارا، گراسیا، ورگس و تهادا بودند.
اما این صورت فلکی واقعی ستاره ها در دهه ی 60 ادامه نداشت. باخت فینال کاپ اروپایی 1961در برن صحنه را برای یک دوران مایوس کننده مهیا کرد که در آن تنها برد عناوین بزرگ بارسا، در جام های 1963 و 1968 و یک کاپ فیرز دیگر در 1966 بود.



فراتر از یک باشگاه

اما با وجود این که موفقیت ها در زمین بازی اندک و دور از هم اتفاق می افتاد، اعضای باشگاه هرگز رشدشان را متوقف نکردند. یکی از بزرگترین جذابیت های بارسای آن زمان، رشد نمادین بارسا به عنوان یک قسمت از گروه کاتالونیا که رژیم فرانکو به شدت با آن مخالفت داشت؛ بود.رئیس جمهور بعدی، نارسیس دِ کارراس یک مرجع مشهور برای این موضوع، در سخنرانی معارفه اش در ژانویه 1968 ارائه داد، هنگامی که او اظهار داشت: «بارسا بیشتر از یک باشگاه است». رئیس جمهور آگاستی مونتال ای کاستا (1969 - 1977) با به کار گرفتن تمام تلاشش برای پر رنگ کردن هویت باشگاه کاتالانی و با وجود محدودیت های اعمال شده از سوی دیکتاتوری فرانکو و جنگیدن برای انگیزه ایجاد دموکراسی در فوتبال که او را به سمت چندین مواجهه بلند مرتبه با قدرت ورزشی فرانکو هدایت کرد؛ حتی یک قدم جلوتر برداشت.



یوهان کرایف می رسد

استخدام بازیکنان خارجی از زمان دی استفانو در سال 1953 موضوعی جنجالی بوده است. بارسا از سوی طبیعت مستبد قدرت های ورزشی مانند تعیین وضعیت بازیکنان خارجی همراه والدین اسپانیایی، رنج زیادی را متحمل شد. اما پیشروی سرانجام به کرایف داده شد تا به باشگاه بپیوندد و او کار خود را از 28 اکتبر 1973 آغاز کرد. بازیکن هلندی با یورش بارسا به سمت عنوان لیگ، اثر زود هنگامی را وارد کرد. به یاد ماندنی ترین شب ها، برد قاطعانه 5-0 بارسا با چیدن یک گروه 5 نفره مهاجمین شامل رکساچ، آسنسی، کرایف، سوتیل و مارسیال برابر رئال مادرید، در خارج از خانه بود. کرایف یکی از نسل های جدید بازیکنان بود، او یک رهبر ذاتی چه در زمین و چه در خارج از زمین بود و علاقه حجم عظیمی از رسانه ها را به خود جلب می کرد.

هفتاد و پنجمین جشن سالگرد

هویت اجتماعی باشگاه سر حد رضایت را هنگامی به دست آورد که قهرمانی فصل 74-1973 لیگ با هفتاد و پنجمین جشن سالگرد تاسیس باشگاه در پاییز 1974 منطبق شد. جشن همراه یک پوستر پیشرو که توسط خوان میروی نقاش طراحی شده بود، یک تظاهرات عمومی از معنایی که بارسا در آن زمان برای مردم داشت؛ بود. این برنامه با مشارکت هنرمندان، نویسندگان، خوانندگان و سایر اقشاری که به نمایندگی از پرتحرک ترین نماد جامعه کاتالان وارد این جشن شدند، همراه بود. این یک موقعیت خاص جشن سالگرد بود که آهنگ «کانت دل بارسا» توسط گروه کر سنت خوردی ضبط شد که این آهنگ چندی بعد سرود رسمی باشگاه شد.

از 75 امین سالگرد تا جام اروپایی (1974 - 1992)

جشن هفتاد و پنجمین سالگرد، زمانی که زندگی غیر نظامی تا حد زیادی تحت تاثیر وضعیت سیاسی بود که توسط دیکتاتوری فرانکو اعمال نفوذ می شد، به طور مشخص پتانسیل کامل باشگاه و تاثیرش را روی جامعه ی کاتالان نشان داده بود.آمدن دموکراسی، نه تنها به معنای تغییرات اساسی در وضعیت سیاسی کشور، بلکه در جنبه های دیگر جامعه از جمله ورزش بود. اکنون باشگاه می بایست، همان طور که فدراسیون هایی که کاملا زیر سایه ی دولت های دموکراتیک بودند، این کار را کردند، هم در مورد اسپانیا به طور عمومی و هم در مورد منطقه ی مستقل کاتالونیا، بر اساس دموکراسی پیشرفت کند.



در بارسا، این مدیر آگوستی مونتال بود که از اولین انتخابات، باشگاه را وارد تحولی به سمت دموکراسی کرد. در آن انتخابات اعضا به خوزه لوئیس نونیز، کسی که طولانی ترین دوران مدیریت در تاریخ باشگاه را تجربه کرد، به عنوان مدیر رای دادند. فوتبال تغییراتی اساسی به خود می دید. استخدام بازیکنان خارجی تثبیت شده بود و ورزش تا حدی در مراحل مالی، به علت چیزی که در آن زمان با نام «درآمد بی قاعده» نام داشت، در حال پیشرفت عظیمی بود که شامل حق تلویزیون، به خصوص زمانی که قرارداد ها توسط گوینده های اصلی خصوصی اعلام می گشتند، می شد. اما باشگاه در حال پیشرفت در جهت مخالف بود. احتمالا حدود 10 سال قبل از زمانی بود که بارسا عنوان قهرمانی لیگ را بار دیگر به دست آورد؛ اما به زودی این موضوع با خواستنی ترین همه عناوین، جام قهرمانی اروپا، به همراه 4 قهرمانی لیگ پی در پی که توسط «تیم رویایی» (Dream Team) بدست آمد، ادامه یافت.

انتخابات 1978

پس از چندین سال بدون قدرت اجرای رای گیری آزاد، در ماه می 1978، اعضا توانایی این را داشتند که مدیر خودشان را انتخاب کنند. این یک رقابت بسیار تنگاتنگ بین سه کاندیدا بود، خوزه لوئیس نونیز 10352 رای، فرران آرینیو 9537 رای و نیکلا کاسوس 6202 رای به دست آوردند. نونیز تا سال 2000 در این منصب باقی ماند.



بارسا توده مردم را در بسل گرد هم می آورد.

سال 1979 سالی مهم برای بارسا بود زیرا در آن سال، آن ها جام برندگان جام را برای اولین بار در بسل بردند. اما تنها این برد نبود که تاثیر گذار بود، بلکه حضور حدود 30.000 طرفدار در مسابقه فینال، در روز بزرگترین نمایش رنگ های بارسلونا و کاتالونیا در اروپا نیز تاثیر بسیاری داشت. جشن های بی نظیری در خیابان های بارسلونا و سایر شهرهای کاتالان برگزار شد. بارسا جام وینرز کاپ را در سال های 1982 و 1989 نیز به دست آورد.



باشگاه به رشد ادامه می دهد.

باشگاه در تمام مدت رشدش را متوقف نکرد. در سال 1974، 66.000 وجود داشتند که در سال 1978، به 77.000 نفر و در سال 1992 به تعداد 98.000 نفر رسیدند، البته در سال 1986 این رقم به 108.000 افزایش یافته بود. همین طور تعداد حامیان در حال افزایش روز به روز بود. در سال 1979، 96 حامی بودند، در حالی که در 1993 به حدود 700 رسیدند. نیوکمپ نیز در زمان جام جهانی 1982، همان سالی که مینی استادی ساخته شد، توسعه یافت.



اوروتی، دوستت دارم

اما تا فصل 1985-1984، هنگامی که بارسا با حفظ کردن قهرمانی در وایادولید در حالی که هنوز 4 بازی برای بازی کردن داشت؛ با این عنوان گریخت، عنوان لیگ دیگری به دست نیامد. این بازی زمانی قطعی شد که دروازه بان اوروتی، یک پنالتی را در آخرین دقیقه، که با محاسبات ریاضی، بردن عنوان را تضمین می کرد، مهار کرد. احساس آن لحظه به طور کامل با فریاد معروف «اوروتی، دوستت دارم» خواکم ام پویال گزارشگر که در رسوم باشگاه غرق شده بود، احاطه شد. در آن سال بازیکنان بزرگی مثل خولیو آلبرتو، میگلی، آرشیبالد، شوستر و کاپیتان الکسانکو به گروه اضافه شدند.



تیم رویایی (Dream Team) سال های 1990 - 1994

بردن عنوان قهرمانی فصل 1985، هنگامی که بارسا فینال جام اروپایی را در سویل از دست داد، با یاس ادامه یافت. پس از مدت کوتاهی مشکلات دیگری به دنبال این مشکل آمدند، که در واقعه هسپریا موتینی بد نام، که در آن بازیکنان خواستار استعفای هیئت مدیره شدند، به اوج خود رسید. روسا نیاز به راهی داشتند که مسیری که باشگاه در پیش گرفته بود، را تغییر دهند و این تغییر به صورت یوهان کرایف ظاهر شد که فلسفه کاملا جدیدی برای نحوه بازی کردن فوتبال داشت و به زودی از نو ساختن گروه را شروع کرد. چیزی که او ایجاد کرد، یک تیم با روحیه برنده جدیدی بود که به نام تیم رویایی شناخته شد. گروه افسانه ای لذت بردها را به همراه 4 عنوان لیگ پی در پی از 1991 تا 1994 و اولین برد جام اروپایی تاریخ باشگاه، یکی پس از دیگری می چشید.



20 می 1992، یک روز فراموش نشدنی

اولین جام اروپایی که در شب بیستم می 1992، در استادیوم افسانه ای ومبلی در لندن فتح شد، شایسته ی یادآوری ویژه ای است. تیم حریف، سمپدوریای جنوا بود و بارسا با ضربه آزاد دیدنی رونالد کومن در زمان اضافه، بازی را 1-0 برد. تیمی که اولین جام اروپایی تاریخ باشگاه را برد شامل این بازیکنان بود: زوبیزارتا، ناندو، فرر، کومن، خوان کارلس، باکرو، سالینس (گوئگوچئا) استویچکف، لادروپ، گواردیولا (الکسانکو) و اوزه بیو.

از ومبلی تا پاریس (1992 - 2006)



تیم رویایی، آرمانی دشوار برای پیروی به نظر می رسید و شکست در فینال لیگ قهرمانان اروپا 1994 در آتن، پایان یك دوره را نشانه گذاری كرد. یوهان كرایف به دنبال پیشامد های بحث برانگیز سال 1996 تنها گذاشته شد و دوره ای جدید آغاز گشت كه اولین میوه اش را در سال 1997 با جام یوفای دیگر و جام حذفی چید. فصل بعد نیز بارسا لیگ, جام حذفی و سوپركاپ اروپا را برد.

با وجود این نتایج در زمین, رفتن كرایف باعث ایجاد دو دستگی میان اعضا شد كه می توانست تاثیر عمیقی در شیوه ای كه باشگاه اداره می شد، داشته باشد. همه این اتفاقات نیز برابر زمینه ای از پیشرفت های بزرگ بعدی كه توسط آن فوتبال تامین می شد، رخ داد, شامل قرارداد های بزرگ حامیان مالی, حق پخش تلویزیونی و تصاویر, پرداخت برای پوشش پخش و بند فسخ قرارداد در قراردادهای بازیكنان. اداره باشگاه های بزرگ فوتبال با این تغییرات عمده تبدیل به فرآیند پیچیده ای می شد. در همین حال, باشگاه صدسالگی اش را با تجلی بزرگ روحیه بارسلونا جشن گرفت. اما در میان هواداران همچنان تفرقه و دو دستگی وجود داشت كه در نهایت موجب پایان ریاست جوزپ لویس نونز شد, كسی كه پیشتر در سال 2003, مدت كوتاهی جانشین خوان گاسپارت شده بود. پس از آن، به خوان لاپورتا برای ورود به دفتر باشگاه رای داده شد.



فقدان موفقیت های راضی کننده

با بابی رابسون و بعد لوئیس ونگال بر روی نیمكت, باشگاه نتایج خوبی بدست آورد, به خصوص در فصل 97-1996, زمانی كه جام یوفا توسط بارسا فتح شد و این موفقیت بعد از دو قهرمانی متوالی لیگ بود. اما همچنان احساسی مبنی بر پایان یك عصر وجود داشت و شكاف میان اعضا بزرگتر شد. نتایج ضعیف در فصل 2000-1999 برای تشویق نونز در مورد اینكه زمان استعفا فرا رسیده است، كافی بود.



جشن های صد سالگی

سازمان های زیادی فرصت لذت بردن از صدسالگی شان را بدست نمی آورند, و این موفقیت تنها در صورت ثبات و سازگاری بدست می آید. جشن های سالگرد صد سالگی بارسا، از نوامبر 1998 تا نوامبر 1999 در جریان بود و سالی سخت و مشتاقانه متشكل از انواع مختلف اتفاقات و فعالیت ها بود. آنتونی تاپیس نقاش، پوستر رسمی را طراحی كرد و خوان مانوئل سرات خواننده 'Cant del Barça' (آهنگ رسمی بارسلونا) را در زمین نیوكمپ اجرا كرد. این سالگرد صد سالگی به نظر پلی بین گذشته پر افتخار و آینده ای پر از امید و انتظارات می آمد. در این سالگرد تاریخی, بارسا قهرمانی در لیگ های فوتبال, بسكتبال, هندبال و هاكی بدست آورد.



حكومت موقتی

بعد از استعفای نونز, انتخابات در سال 2000 برگزار شد و خوان گاسپارت كه به مدت 22 سال، معاون اول باشگاه بود، برنده رای گیری شد. نامزد بازنده لوئیز باسات بود. اما ریاست گاسپارت نتوانست موفقیت بزرگی برای باشگاه به ارمغان آورد و باشگاه عمیق و عمیق تر وارد بحران می شد. گاسپارت در فوریه 2003 استعفا داد و باشگاه در وضعیت نامعلومی قرار داشت تا اینكه انتخابات جدید در جولای برگزار شد. اما با وجود این وضعیت بحرانی, باشگاه توانست از یكی از بزرگترین پیروزی هایش لذت ببرد. تیم بسكتبال در نهایت اولین پیروزی اش در لیگ اروپا را در می 2003 بدست آورد.



رئیس, خوان لاپورتا

در 15 جون 2003، انتخابات جدید ریاست باشگاه برگزار شد و رقابت به سود وكیل جوان، خوان لاپورتا، بالاتر از لوئیز باسات ناشر، پایان یافت. این آغاز دوره ای جدید و روشن بود, با خوش بینی تازه در صحبت و قول او درباره جهتی جدید و به خدمت گرفتن فوق ستاره های جهان مانند رونالدینیو, دكو و اتوو. این تیم مدت زیادی طول نكشید تا مقام های قهرمانی را بدست آورد, موفقیت ها با قهرمانی در لیگ 2005-2004 كه در سال بعد نیز حفظ شد، آغاز گشت. اما زیباترین لحظه، فتح دومین جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا بود كه با حركتی جدید برای مدرن شدن و ترویج مفاهیم اجتماعی بارسا و گسترش ارزش های «فراتر از یك باشگاه» بودن، همراه شد. با قابلیت های پروژه «رقابت بزرگ»، اعضای باشگاه به سر حد رسیدن به ركوردی بزرگ و تازه شدند, در نهایت این تعداد، در سال 2006، از 150.000 نفر فراتر رفت.



2006, سالی رویایی

از سال 2006 به عنوان یكی از خاطره انگیز ترین سال ها در تاریخ بارسا یاد خواهد شد. باشگاه با غلبه 2-1 بر آرسنال در فینال پاریس، دومین جام لیگ قهرمانانش را بالای سر برد. در همین سال، مجموعه ورزشی خوان گامپر در سانت خوان دسپی افتتاح شد و بارسا قرارداد تاریخی اش را با یونیسف در سپتامبر در مقر سازمان ملل متحد، امضا كرد. این قرارداد به خوبی روح بارسا را به تصویر كشید و بدون شك معنی «فراتر از یك باشگاه» بودن را جهانی كرد.